Çaresizlik, özle bağın kopmasından doğar. Tükenen umut, dışsal kurtarıcıya bel bağlamanın yanılgısıdır. Oysa çözüm, dışarıda değil; içeride, Öz’de saklıdır.
Neden ve nasıl bu noktaya geldik? Çünkü anlamı biçimde aradık. Çünkü sessizliği gürültüyle bastırdık. Çünkü “neden yaşıyorum?” sorusunu unuttuk.
Çünkü koşulsuz sevgiyi unuttuk..
Unutmamalı ki; gecenin en karanlık anı, ışığa en yakın zamandır.
Düzen için kaos gerekir.
İnsan da; önce durulmalı, sonra hatırlamalı: sen sadece beden değil; frekans, ritim, sembolsün. Çözüm, bu sembolleri yeniden, farkındalıkla okumakta.
Köklerimize ve Öz'ümüze dönmekte.
Umut, dışsal bir ışık değil; içsel bir kıvılcımdır. Ve o kıvılcım, hâlâ sende yanıyor.
Işığına sahip çık!
Sevgi ile kalın..